Jakie skojarzenia przychodzą nam na myśl, kiedy słyszymy… współczesna psychoanaliza? Najpewniej będzie to kozetka i leżący na niej pacjent opowiadający o swoich odczuciach i przeżyciach oraz terapeuta siedzący z tyłu, za kozetką. W przypadku psychoanalizy psychodynamicznej jest zupełnie inaczej.
Skąd przywołanie Zygmunta Fruda w odniesieniu do współczesnej psychoanalizy? Otóż ma ona swoje korzenie w psychoanalizie Freuda. Sposób prowadzenia terapii tą metodą polega na tym, że pacjent w pozycji leżącej prowadzi swoisty monolog, mówiąc o najwcześniejszych wspomnieniach z dzieciństwa, o snach czy też fantazjach. Nie nawiązuje on kontaktu wzrokowego z prowadzącym psychoterapię. Terapeuta przede wszystkim słucha, siedząc za pacjentem i analizuje treść wypowiedzi. Zazwyczaj odzywa się wyłącznie w momentach, kiedy ma coś niezwykle istotnego do przekazania. Sesje trwają 45-50 minut i odbywają się 4-5 razy w tygodniu. Długość leczenia może wynosić nawet kilka lat.
Teraz przejdźmy do współczesnej psychoanalizy. Zdecydowanie różni się ona w sposobie prowadzenia leczenia. Przede wszystkim czas trwania tego typu terapii jest znacząco krótszy, a sesje odbywają się 1-2 razy w tygodniu. Jednak kluczową zmianą jest relacja pomiędzy pacjentem a psychoterapeutą. W tym przypadku terapeuta siedzi naprzeciw pacjenta i rozmowa toczy się twarzą w twarz. Przed właściwym rozpoczęciem terapii mają miejsce spotkania dotyczące kwestii formalnych, których celem jest ustalenie zasad współpracy pomiędzy pacjentem a terapeutą.
Cel i przebieg psychoterapii psychodynamicznej
Psychoterapia psychodynamiczna jest skierowana do osób, które cierpią na takie zaburzenia, jak m.in.: zaburzenia depresyjne, lękowe i nerwicowe.
Sesja polega na tym, że terapeuta nakłania pacjenta do tego, aby w sposób jak najbardziej swobodny opowiadał o wszystkim, co w danym momencie przychodzi mu na myśl. Mogą to być problemy, wspomnienia, uczucia, sny etc. W trakcie spotkań omawiane są także relacje z otoczeniem. W psychoanalizie terapeuta milczał, wyłącznie słuchając wywodów pacjenta. W psychoterapii psychodynamicznej jest on bardziej aktywny, jednak jego postawa nie jest dominująca. Jego aktywność jest dostosowywana na bieżąco według potrzeb.
Terapeuta analizuje także to, czego pacjent chce unikać w trakcie sesji. Może się to objawiać spóźnianiem się na spotkania lub próba zatuszowania pewnych faktów, które z punktu widzenia terapeuty są najistotniejsze.
Najważniejszym punktem całej terapii jest proces przeniesienia. Polega on na tym, że po jakimś czasie terapeuta, pod wpływem wspomnień na temat np. relacji z matką, zaczyna być traktowany w taki sposób, w jaki pacjent odnosił się do niej. Emocje, które towarzyszyły mu w trakcie omawianych przeżyć, są przenoszone na psychoterapeutę. Bardzo ważnym elementem tego procesu jest to, aby pacjent dzielił się z terapeutą tym, co w danym momencie czuje w stosunku do niego.
Wydarzenia z przeszłości niejednokrotnie rzutują na całe nasze życie i wpływają na to, jak zachowujemy się w dorosłym życiu. Bardzo ważne jest, aby w przypadku zaburzeń psychicznych rozpoznać ich przyczynę. Współczesna psychoanaliza może w tym pomóc.
